آینده­ی اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی یک جامعه بستگی به ظرفیت جوانان آن جامعه دارد؛ به همان اندازه­ای که جوانان یک جامعه، ظرفیت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را فراگرفته باشند، به همان پیمانه توقع یک جامعۀ مرفه، متکی به خود، تولیدگر و توانا را در آینده می­توانیم داشته باشیم.

سرمایه­گذاری بر نسل جوان، در حقیقت ظرفیت سازی است روی منابع بشری. توسعه و ترقی در جامعه به دست انسان صورت می­گیرد، در صورتی که منابع بشری باظرفیت نداشته باشیم، نمی توانیم منابع و امکانات طبیعی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه­ی خود را مدیریت کنیم؛ طوری که امروزه در کشور به کمبود منابع بشری با ظرفیت و توانا رو به رو ایم. این کمبود باعث می­شود تا بخشی بزرگ کارهای فنی، تخصصی و مدیریتی جامعه­ی ما در هر زمینه­ای توسط متخصصان خارجی اداره شود و بخش بزرگی از درآمد ما حق و اجره­ی افراد خارجی شود.

این کمبود در توانایی، مهارت و ظرفیت انسانی، نشانی از این است که جامعه­ی ما چندان به ظرفیت سازی نسل جوان شان توجه نداشته و سرمایه گذاری لازم را روی منابع انسانی­اش که نسل جوان باشد، انجام نداده اند. این بی توجهی به ظرفیت سازی در منابع انسانی باعث شده تا منابع طبیعی، امکانات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در کشور درست مدیریت نشود و جامعه، چشم­اندازی مشخص در هیچ عرصه­ای نداشته باشد.

فکر می­کنم، نسبت به هر امری دیگر، جامعه­ی ما نیازمند ظرفیت سازی انسانی است. تا توانایی و مهارت دانش و کار را در نسل جوان بالا نبریم؛ جامعه­ی بدون افراد متخصص و فنی خواهد بودیم. جامعه­­ای که افراد متخصص و فنی ندارد، آینده­ی اجتماعی مرفه و ایدیال را نخواهد داشت. پس بهتر است روی منابع بشری در جامعه توجه کنیم و ظرفیت کاری، شغلی، فنی و علمی افراد را بالا ببریم. این بالا بردن ظرفیت، نیازمند سرمایه گذاری تحصیلی برای نسل جوان است. طبعا ظرفیت سازی نسل جوان، هزینه و مصرف می خواهد اما این هزینه و مصرف، امنیت اقتصادی و اجتماعی آینده­ی جامعه را تامین می­کند. زیرا افراد متخصص، با تخصصی که دارد، شغل و سرمایه تولید می­کند اما افرادی که تخصص ندارد، توانایی و مهارت و ظرفیت کاری ندارد، فقط مصرف می­کند. بنابراین، جامعه­ی بی افراد متخصص، یک جامعه مصرفی است و بس. جامعه­ی ما با نداشتن متخصصان کافی، یک جامعه­ی مصرفی است.

نه تنها حکومت و نهادهای اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، بلکه خانواده­ها مکلف اند تا روی فرزندان شان و نسل جوان خانواده سرمایه گذاری ظرفیتی کنند و با این سرمایه گذاری شان آینده­ی اجتماعی و اقتصادی خانواده و نسل جوان را حفظ و تامین کنند. در غیر آن هرچه سرمایه­ای که در یک خانواده وجود داشته باشد و افراد خانواده ظرفیت، مهارت و توانایی کاری را نداشته باشد، آن سرمایه مصرف و نابود شده و خانواده دچار فقر می­شود.

نمونه­ای ظرفیت سازی روی منابع بشری در آسیا و جهان، کشور ژاپان پس از جنگ جهانی دوم است. ژاپان که بعد از جنگ جهانی دوم به شکستی سخت رو به رو شد، از سرمایه گذاری روی تاسیسات نظامی­اش کاست و به سرمایه گذاری روی منابع بشری­اش به عنوان افراد متخصص در رشته­های متفاوت سرمایه گذاری کرد؛ با آنکه کشور ژاپان، امکانات و منابع طبیعی، کم دارد اما افراد متخصص زیاد دارد، این داشتن افراد متخصص سبب شده تا کشور ژاپان بر بازار کار و تولید جهان سهم بیش از حد داشته باشد حتا در توسعه یافته­ترین کشورها بازار کار و کار شرکت­ها در دست افراد متخصص ژاپانی اداره می­شود.

از این رو، می­توانیم نتیجه بگیریم، که بهترین سرمایه گذاری، سرمایه گذاری بر افراد انسانی است؛ در صورتی که یک خانواده و یک جامعه افراد متخصص داشته باشد؛ آن خانواده و جامعه، توسعه­ی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی خواهد داشت، در غیر آن نمی­توان هیچ گونه چشم انداز اقتصادی، اجتماعی و سیاسی را در یک جامعه، تصور کرد. پس، لازم است تا حکومت، جامعه، نهادهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و خانواده­ها به سرمایه گذاری بر نسل جوان، توجه­ی لازم داشته باشند تا با این کار، امنیت اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و رفاهی جامعه را تامین و تضمین کند.